Om te beschrijven hoe Peter omging met zijn ziekte, schieten typeringen tekort. Om daar een indruk van te krijgen is het de moeite waard om enkele van zijn blogs te lezen die hij op LinkedIn publiceerde. Bijvoorbeeld over zijn recente reis naar Boulder Colorado in de Verenigde Staten: ‘ALS je leven op het spel staat!’ Peter ten voeten uit: niet voor één gat te vangen.  

En dat wordt ook door veel mensen die Peter hebben leren kennen geïllustreerd aan de hand van zijn talenten, zijn maatschappelijke interesses en zijn persoonlijke betrokkenheid en liefde voor zijn medemens, niet in de laatste plaats voor zijn vrouw Liesbeth, zijn zoon Timo en zijn dochter Iza. 

Vakinhoudelijk was Peter een doorgewinterde communicatieprofessional. Die met name uitblonk in crisiscommunicatie. Hij doceerde ook aan de Utrechtse School voor de Journalistiek aan de eerste lichting studenten PR en Voorlichting. Studenten die hij begeleidde liepen weg met hem. Als woordvoerder en adviseur crisiscommunicatie was hij één van de eerste overtuigde ZZP’ers in het vak.

Bij de vuurwerkramp in Enschede (2000) ondersteunde hij als woordvoerder toenmalig burgemeester Mans. Dichterbij huis in Utrecht, werd hij ingeschakeld bij het vreselijke trapongeluk op de Oudegracht tegenover de Winkel van Sinkel (2006) en bij de rellen in Ondiep (2007). Ook was hij als adviseur crisiscommunicatie betrokken bij het Stint-ongeluk in Oss (2018).

Zijn sociale betrokkenheid toonde Peter ten voeten uit toen het Utrechtse Straatnieuws bijna failliet ging (2014) en daarmee in één klap een belangrijke inkomstenbron en dagbesteding wegviel voor veel Utrechtse daklozen. Samen met enkele UCK-leden richtte Peter toen tijdelijk communicatiebureau De Straat op. Het werd een broeinest van creatieve ideeën, die met tomeloze inzet werden omgezet in een doorstart van het Straatnieuws.

De veelzijdigheid die Peter tekende, wordt geïllustreerd door de warme reacties van collega’s:

Met raad en daad
“Het is winter, ik denk 1992. We zitten in zwaar weer. Letterlijk. Het is ‘s-avonds laat, pikdonker en we rijden in een sneeuwstorm. Een gammel oud autootje met daarin drie best wel angstige passagiers. En Peter achter het stuur. Rustig napratend over de jaarvergadering van onze stichting Lumina Filmprodukties die we zojuist hadden gehad. Maar tegelijkertijd alle aandacht op de weg, behendig sturend door de duisternis en de op ons af razende sneeuwvlokken. Peter was niet alleen de bestuurder van de auto, hij was vooral ook de bestuurder van de stichting. Hij stond op afstand, wij runden de zaak. Maar als het moest, was hij er. Ontspannen, maar wel gefocust. Met raad en daad. En ja, ook met zijn auto en rijbewijs.
“Het is winter, 2014. De Utrechtse dak- en thuislozenkrant Straatnieuws zit in zwaar weer, haar voortbestaan is erg onzeker. Via de Utrechtse Communicatiekring roept Peter communicatie-collega’s bij elkaar die zich willen inzetten om Straatnieuws te helpen overwinteren. Ludieke acties om de naamsbekendheid te vergroten, verkoopacties en een interview met de Paus helpen Straatnieuws er weer bovenop. Peter, vakman pur sang, hielp grote bedrijven en overheden de meest heftige (media)stormen door te komen. Maar de meeste indruk op mij maakte de Peter die zich juist ook inzette voor zijn direct-naasten en zijn minder fortuinlijke medemens.” Marc Mathies

Periode om nooit te vergeten
“In 1991 bood Peter mij de kans om met Liesbeth en hem naar Tennessee te gaan. Peter was toen docent aan de School voor Journalistiek, ik was derdejaars student Voorlichting en PR. Samen met medestudente Jolanda kon ik drie maanden stage lopen en studeren aan de University of Knoxville. Met Peter en Liesbeth vormden we een kleine Nederlandse enclave. We verbaasden ons over het conservatisme in Tennessee, maar ook de hartelijkheid van de mensen, de prachtige natuur en het kleurrijke universiteitsleven. We hadden vooral heel veel plezier en hebben samen mooie uitstapjes gemaakt. Deze periode vergeet ik nooit meer, net zomin als het feit dat het dankzij Peter mogelijk was. Dank je wel, Peter!” Roy van der Ploeg

No such thing as a dying man
“Ik herinner me een mooi gesprek met Peter tijdens een nieuwjaarsborrel van de Utrechtse Communicatiekring, toen ik het zelf even moeilijk had. Een fijn en inlevend mens. Hij vertelde daarbij ook over de zen-meditatie waarin hij zelf altijd rust en steun vond. Ik begreep dat dit hem ook in de afgelopen maanden erg heeft geholpen. Hierover schreef hij ook in zijn prachtige blogs, waarin hij de link legde tussen zijn favoriete muziek en wat hij tegenkwam door zijn ziekte. Bijzonder: vorig jaar kwam de Canadese zanger Ben Caplan speciaal voor Peter naar het Griftpark in Utrecht. Vanwege de tekst die hij in een van zijn blogs had aangehaald: ‘Cause there is no such thing as a dying man. We are alive 'til the moment we're dead. And a drowning man is just a living man Who hasn't run out of his last bit of breath’. Ik heb grote bewondering voor hoe Peter tot het laatst van het leven en zijn gezin genoot.” Marianne Kalkman

Staan voor wat hij vond
“Met het overlijden van Peter Smit verliezen we een veelzijdig mens. Zo was hij naast een echte familieman voor Liesbeth en hun twee kinderen, een gepassioneerd vakgenoot, gespecialiseerd in crisiscommunicatie. Menigeen kent Peter daarnaast als een ervaren beoefenaar van Zen meditatie, als betrokken communicatiedocent, zelfstandig ondernemer pur sang, voorzitter van Stichting Straatnieuws Utrecht en bovenal ook als echte levensgenieter. Zowel in zijn werk als privé bezat Peter als geen ander de kwaliteit om te staan voor wat hij vond, zonder daarbij ooit ook maar één moment zelfingenomen over te komen of anderen ruimte te ontnemen. Hij was openhartig, geëngageerd, aimabel en soms een tikkeltje eigenwijs. En bewonderingswaardig was de moed, de rust en de grootsheid waarmee hij zijn lot droeg toen de ziekte ALS bij hem toesloeg. De laatste tijd vond hij voor zichzelf het begrip ‘crisiscommunicatie’ opnieuw uit en ondanks de steeds verder toenemende beperkingen, vulde hij die op onnavolgbare wijze in; gedreven, uitdagend en aangrijpend. Het spreekt voor zich dat Peter op tal van plekken enorm gemist gaat worden.” Casper van Riet

Visje eten bij plaatselijke viskraam
“Ik leerde Peter kennen in 2006. Ik werkte als bestuurscommunicatieadviseur voor de gemeente Utrecht. Vanwege ouderschapsverlof ging een half jaar 50% werken. Peter viel in en zo gaven we vorm aan een duobaan op die positie. Ik was onder de indruk van de professionaliteit en flexibiliteit waarmee Peter dat deed. Het was echt fijn samenwerken. Na deze periode van intensieve samenwerking hielden we contact. Met Peter deelde ik de interesse in ons vak en muziek. Ik herinner me een gesprek met Peter over een nieuwe klus ergens in de polder. Peter vertelde dat hij zich op de betrokken gemeente oriënteerde. Dat deed hij onder andere door bij de viskraam ter plekke een visje te gaan eten en met de visboer en diens klanten het gesprek aan te gaan over het project dat in die omgeving moest worden uitgevoerd. Een mooi voorbeeld van participatief omgevingsmanagement. Ik zal me Peter blijven herinneren, niet alleen als een gedreven vakman, maar vooral als een bijzonder aardig mens.” Hans Scholten

Bij de Utrechtse Communicatiekring gaan we Peter met al zijn talent, kennis van zaken en vooral zijn innemende persoonlijkheid missen. Dankbaar voor al die jaren dat wij van hem mochten genieten.

Koen van Tankeren
Voorzitter Utrechtse Communicatiekring

Het afscheid van Peter is op donderdag 1 december om 11:30 uur in Gasthuis Leeuwenbergh in Utrecht. Dit is ook te volgen via deze livestream: www.memori.nl/peter-smit