“Ik weet dat we niet zonder spelling kunnen, maar het lijkt soms alsof het voortbestaan van het Nederlands, van volk en vaderland ervan afhangt.” Felix van de Laar, tekstschrijver en publicist, vindt het onzinnig hoeveel energie er aan de ‘enige juiste’ spelling wordt besteed. Je leert toch ook verschillende handschriften lezen? Het gaat toch om de communicatie?

Van der Laar vormde – naast de voor Manon Uphoff ingevallen gastpresentator en dichter Ingmar Heytze - de meest luchtige component op de themabijeenkomst van 3 juli over ‘de groene versus de witte spelling’. Om ‘taalgoeroe’ Jan Renkema te citeren: ‘geef de spelling wat speling’. Hij bekritiseerde het feit dat de Taalunie deze laatste hervorming pas naar buiten bracht toen er niets meer aan te doen viel. Het ‘witte boekje’ is óók een pil, maar gaat wel wat losser om met de spelling.
Rik Schutz, ex-uitgever Van Dale en afgevaardigd door de Taalunie, wees erop dat de nieuwste hervorming vooral een gladstrijken is van de hobbels die tien jaar geleden ontstonden. Hij telde een dikke bestseller erop na en vond zes woorden die nu anders worden gespeld en zes die juist in de nieuwe versie weer correct gespeld zijn. Het effect is nul. Deze hervorming speelt zich vooral onder de oppervlakte af, en de lastige regels zijn nu allemaal rechtgetrokken, aldus Schutz. Theo van den Heuvel is als taaltechnoloog verantwoordelijk voor de spellingscorrector van Word, in vele tientallen talen. Een spelling gedijt alleen bij een duidelijke eenheid, betoogde hij. ‘Ergens moet staan hoe het moet’, vatte Heyze samen. Wat dat betreft hebben de ‘witten’ de spelling een slechte dienst bewezen, zei van den Heuvel. Dat de media er zelf niet waren om hun standpunt toe te lichten, werd uitgelegd als een zwaktebod. Dat was meteen het enige vlekje op deze warme zomeravond met zoals een aspirant-lid zei, inspirerende presentaties. Er werd nog lang nagepraat op het terras van ’t Oude Tolhuys.