Met voor mijn ogen de van het computerscherm spetterende uitdrukkingsvolle guitig ingetogen juichhoofden van de leden van The Lead, tijg ik fietsend naar het Oude Tolhuys. Op de trappers staand scandeer ik hun teksten ‘We do not fit in and are therefore the perfect fit for all strategies’. Dat zouden opdrachtgevers óók van mij moeten weten, roep ik in mijzelf. Ik had gelezen: ‘You will experience real, lasting and fundamental change.’ Ik had mij bij het weggaan nog eens goed in de spiegel bezien. ‘….you will say hello to originality.’ Om niet te verdrinken in de uitdagende blikken van de dames die blijven priemen op mijn netvlies, zet ik mijn gewicht nóg nadrukkelijker in de pedalen. Onderweg wip ik even bij De DA binnen voor een flesje frisse adem… Op het programma stond: a. The Lead, b. De boswandeling, c. De netwerkborrel en d. Het tapasdiner.

Tekst: Geertjan Benus

Van de Taveerne en Het Oude Tolhuys - Omstreeks 14.00 uur ontmoet ik bij het fietsenrek op de parkeerplaats een oude bekende: Jaap Lageman. Na mijn fiets aan de ketting te hebben gelegd, ontketen ik de begroeting uit onze wederzijdse herkenning. Samen lopen we op, op naar de Taveerne, de route volgend tussen de vele vergaderzalen door. Die route vind ik er niet zo toe doen met aan mijn zijde een oude rot onder de leden van de Utrechtse Communicatiekring.

De dames van The Lead komen toch? Hij stelt me gerust

In de Taveerne staan de eerste gasten aan de koffie. Ik zie tussen hen andere ‘oude bekenden’: Margareth Broek, Jac Janssen, mijn collega redacteur van U-zine Robbert Jan Sabel en later zie ik ook van onze redactie onze Camera Obscura Anna Groot, gewapend met camera en sluipschoenen. Ook ontmoet ik nieuwe leden: Jos Stuart bijvoorbeeld van de CNV vakcentrale. De sfeer is ontspannen. Aan de esprit in de verschillende gesprekken die gevoerd worden in groepjes is te merken dat de vonk van The Lead behoorlijk breed is overgesprongen. Ik vroeg Robbert Jan een beetje dunnetjes: ‘de dames van The Lead’, die komen toch?…’ Hij stelt me gerust.

De opening - Het zal zo ongeveer 14.30 uur zijn geweest. Viola Peulen (foto) - voorzitter van ons bestuur – klimt op de toog, neemt het woord en begroet ons hartelijk. Zij geeft de nieuwe leden gelegenheid zich voor te stellen. Ik noem enkelen van hen: Ingrid Maas (Land van Maas en Taal), Nicole den Daas (AD Nieuwsmedia), Maayke Rusken (Rusken PR en Communicatie), Marie José Triest (Flexconnection), Michel Versteeg (Purper Consulting), Katja van Nus (NS Personeelsadministratie), Caroline Post (Buro Kloeg), Marieke Overheem (MOCCA Communicatie) en Ruud Kessels (Kessels Communicatie – Media). De voorzitter is blij met de nieuwe leden en met de aanwezigheid van zovelen van ons. Zij zegt waarom het de UCK vandaag gaat: 1. Ontmoeting, 2. Inspiratie en 3. Delen van vakkennis. In dit kringuitje gaat het vooral om de eerste twee. Viola Peulen is blij dat The Lead de leden van de Utrechtse Communicatiekring zal faciliteren bij het beantwoorden van de vraag ‘Hoe presenteer je je persoonlijk?’

Van onze eerste kennismaking met The Lead en onze stem - Milly Obdeijn (foto), Han van der Zwan en Amanda Wolzac begroeten ons. We zijn met z’n twintigen en zij leggen ons uit waarom het zal gaan: we krijgen een voorproefje van dagenlange trainingen die The Lead geeft in company. De trainingen zijn bedoeld voor senior managers. Topmensen in het bedrijfsleven, Sara Lee bijvoorbeeld, of KPN. The Lead biedt managers mogelijkheden tot een ‘betere performance te komen wanneer ze een boodschap uitdragen.’ Het gaat om het benutten van het lichaam, hoe te staan, hoe te lopen, hoe de stem te gebruiken. Alles hangt samen. 1

Ik vind alleen dit al een heel bijzondere ervaring

Wij krijgen in deze bijeenkomst een indruk van hoe The Lead dit in een dagenlange training duidelijk maakt aan topmanagers. Amanda Wolzak zegt het zo: ‘Steeds is het spannend. Steeds dagen we mensen uit tot buiten hun grijze zone te gaan. Tot waar hun eigen optreden nieuw voor ze is.’ De oefeningen die The Lead doet met managers, passen naadloos op de praktijk in het bedrijfsleven. De leden van The Lead zijn erop getraind snel feedback te geven, direct in de oefeningen, ‘on site’. Met die feedback is dan verder te oefenen.
De stemming in onze groep is al gauw één van concentratie en onderlinge betrokkenheid. Ik vind alleen dit al een heel bijzondere ervaring: dat met een beetje andere stand van mijn voeten en een kleine verandering in mijn houding, de ene gaap na de andere mij mijn kaken uiteentrekt, de inspirerende en stimulerende inbreng van Milly Obdeijn en Amanda Wolzak ondanks… Het maakt een wereld van verschil, te weten hoe je moet staan als je spreekt, juist op momenten waarop het spannend is.

Alle paddestoelen kun je eten, alleen doe je dat bij sommige soorten maar één keer in je leven

Van de wandeling en de boswachter; een impressie - Edwin van Keulen staat in zijn traditionele boswachtertenue ons op te wachten. Met grote stappen gaat hij ons voor door een deel van Amelisweerd. Zijn enthousiaste woorden en zijn passie voor de natuur werken onthullend. Op sommige plekken staat hij stil. Dan nemen zijn woorden ons met zuigkracht mee zijn wereld in. In de wandeling zegt hij tegen mij: ‘nee, ’s nachts neem ik geen infrarood kijker mee. Ik ga gewoon ergens zitten. De dieren komen wel bij mij’. Edwin van Keulen is de ambassadeur voor de dieren in de wereld van de mensen. Hij zegt ook hoe wij mensen ons moeten gedragen in de ongerepte natuur. Hij biedt ons een glimp achter de coulissen van planten, sporen, schimmels en dieren. Uit zijn woorden blijkt dat zijn interesse verder reikt: en passant neemt hij in zijn verhalen Belle van Zuylen (1740 – 1805) mee en dat ze James Boswell had geantwoord op diens huwelijksaanzoek: ‘Ik heb geen talent voor ondergeschiktheid’.
Napoleon passeert de revue. Een paar oorlogen gaan over zijn tong. Hij vertelt over generaal Cornelis Rudolphus Theodorus Kraijenhoff (1758-1840) uit de Bataafs Franse tijd die Napoleon toestemming liet geven voor het maken van een tweede Waterlinie. Hij legt uit wat de forten te maken hebben met het inunderen van de Houtense vlakte. Hij licht toe dat sleedoorn een soort van natuurlijk prikkeldraad is waaraan mensen dood konden gaan in de tijd van vóór de penicilline. Hij besteedt aandacht aan de jongste strijd van de mensen voor Amelisweerd zo’n 20 jaar geleden: de snelweg zo min mogelijk schade laten berokkenen en de twijfel van een hoogleraar over of hij als actievoerder destijds wel gelijk had. In anderhalf uur tijd leent Edwin van Keulen ons zijn oren, ogen en geheugen om voor ons een beetje van zijn zicht te geven op het leven in Amelisweerd.
Hij laat ons stilstaan bij de paddestoelen en hun voedzame omstrengeling met bomen; in Amelisweerd zijn maar liefst 186 zeer zeldzame soorten. Edwin vertelt ons dat de eigenlijke paddestoel onder de grond zit, dat wat we boven de grond zien in de herfst, ‘de vrucht’ is zoals ‘de appel de vrucht is aan de boom’. Edwin zegt: ‘alle paddestoelen kun je eten, alleen doe je dat bij sommige soorten maar één keer in je leven’. Ook laat de boswachter ons het domein van de reeën zien. Een wit stipje in de verte over een veld langs een wand van struiken moet de witte vlek op het achterwerk zijn van één hunner. Edwin van Keulen spreekt over reeën die laveien, reebokken die blaffen, die beslaan, en hij spreekt over de ree als hoefdier enig in zijn soort met kiemrust. Hij roept iedereen op reeën vooral niet op te jagen, stil te zijn wanneer ze in de buurt zijn en honden aan de lijn te houden. We luisteren. In gedachten zien we een ree de Krommerijn overzwemmen en met zijn neus de begroeiing op de oever wegduwen om daar dan zijn weg te vervolgen.

We staan stil bij Nieuw Amelisweerd. Bij de vreetpartijen daar in 1758. De boom in de buurt van deze villa: de boswachters noemen hem Methusalem. Hij is zo’n 350 jaar oud. In zijn kruin is een ooievaars-nest gemaakt. Aan zijn voet leven wijngaardslakken. De slakken werden verplaatst. Het is Edwin van Keulen opgevallen dat de slakken zijn teruggegaan naar hun boom. Hij legt voor ons het liefdesleven van slakken onder de loep. Slakken zijn geen halve zolen maar hermafrodieten – besluit ik in gedachten. Ze paren als volgt: ze richten zich met zolen en lichaamsholtes tegen elkaar op. Ik denk: ook slakken hebben geen talent voor ondergeschiktheid. In die positie schiet die het ‘mannetje’ speelt ‘zijn’ enorme liefdespijl in de ander. Dat maakt dan heftig de seksuele gevoelens los. Slakken nemen 3 dagen de tijd voor de paring… Dat ik daaraan zo vaak achteloos voorbijgelopen ben in het mooiste bos dat Utrecht rijk is!... Aan onze wandeling komt even plotseling een einde als het was begonnen. Edwin van Keulen krijgt bij het afscheid spontaan als van één mens een warm applaus van zijn gehoor.

Van de netwerkborrel en het tapasdiner - De sfeer is opgewonden en gezellig. Sommigen staan, anderen zitten. Sommigen blijven zitten, ander-en lopen rond en spreken verscheidene van ons aan. We werden ruimschoots van drank en hapjes voorzien. Maar het had er alles van weg dat geen van ons echt spraakwater nodig had. Dit Kringuitje is meer dan gewoon geslaagd. Onze dank komt van harte toe aan Claudia Kuijpers en Koen van Tankeren voor hun zorgvuldige voorbereiding van deze fantastische en onvergetelijke dag. In de spiegel kijkend eenmaal thuisgekomen zie ik dat ik mezelf ben gebleven. Dat zegt uiteindelijk meer dan meer dan 1000 woorden zeggen kunnen…

Fotografie: Anna Groot